Hayat Kurtarma Meselesi

Dün gece televizyonda izledim, son anda çekti içeri adamı. Çekmese ölecekti. Son anda metro altında ezilmekten kurtulan adam büyük bir şükranla "hayatımı kurtardın" dedi kurtarıcısına. Bunu diyen elli küsür yaşlarda, saçları beyaz... Hacım geçmiş olsun da, sen hayatının çoğunu yemişsin zaten. Kurtarıcı beyefendi en fazla bir on seneni kurtarabildi. Onun da son ikisi yatakta, solunum makinasına bağlı... Yani haberi olaydı, gelir daha erken bir zamanda kurtarırdı.

Bu "hayat kurtarmak" lafı çok komiğime gidiyor. Yani düşünün mal gibi yaşayan bir insan var, kendisi dahil kimseye faydası yok... Biz tutup bunun hayatını kurtarıyoruz. Adam teşekkür edip mallığına kaldığı yerden devam ediyor! Eee o zaman neye yarar bizim emeğimiz? Sen ölümden dönmüşken bir silkelenip kendine gelmeyeceksen bizi niye uğraştırıyorsun?

>>

Şöyle naçizane bir teorim var. Yani mutlaka başka birileri de söylemiştir de, ben onların yalancısı değilim. Kendi kendimin yalancısıyım. Efendim diyoruz ki "kimse başkasının hayatını kurtaramaz, ortada kurtarılması gereken bir hayat varsa onu ancak kişinin kendisi kurtarabilir"

Haa ilk paragraftaki gibi bir örnek sözkonusu olursa, yardımsever kişinin gösterdiği çabaya "hayat kurtarmak" demiyoruz. Hayatın süresini uzatmak diyoruz. Mevzubahis hayat henüz gerçekten kurtarılmış değilse, aldığı ek sürede de kurtarılmamışlığını sürdürecektir. Burada yardımsever insanın yaptığı etki özü değiştirmez. Peki nasıl olur gerçekten kurtarılmış hayat? İşte bu çok güzel soru. Dilerseniz bir sonraki paragrafta devam edelim.

Gerçekten kurtarılmış hayatın bir formülü yok. Tamamen kişiye özel bir tanım. Çünkü hayatlar da kişilere özgü. Sonsuz sayıda çeşitlilik sahibi, bin dallı akbudak. Dünyada bu kadar başımızın ağrımasının sebebiyse başka insanların kendi kurtarılmış hayat formüllerini bize dayatmaya kalkmaları... Şunu yaparsan süper, bunu yaparsan yırtarsın vb... Daha çocukken anne babalar yer başımızın etini, bizleri kendilerine çok yakın bir armuta benzetmeye çalışırlar. Sonra da diplerine düştüğümüzde şaşırıp kalırlar. Akabinde öğretmenler, müdür, cami hocası hepsi ellerinde keskilerle oramızı buramızı yontmaya çalışır. Sonuç? Sonuç bugünkü bizleriz. Olduk mu? Hayatımız kurtuldu mu? Ben kendi formülünü dayatan insanları sevmiyorum ama buradan kendi formülümü açıklamama engel değil bu. İster bakıp geçin, ister üzerinde düşünün.

Eğer;

Sabahları alarmın üçüncü tekrarında değil de yeni güne başlama hevesiyle uyanıyorsan,

Üzerinde çalıştığın işin tamamlanmış halini düşleyip heyacandan geberiyorsan,

Yapmayı sevdiklerin, yapmak zorunda olduklarından bir hayli fazlaysa,

Tuvalette otururken detarjan arkası okumuyorsan,

Elde bulaşık yıkamak zor gelmiyorsa,

Saate çok ender bakıyorsan,

Yanında rahatça osurabileceğin yirmiden fazla insan varsa,

Eşin hakkettiğinden daha az kazandığını düşünüyorsa,

Baban hala senin için güzel bir iş bakıyorsa,

Sakalını kendin kesiyorsan ya da hiç kesmiyorsan,

Makyajını kendin yapıyorsan ya da hiç yapmıyorsan

Ve tekrar dünyaya gelme şansın olsa, yine üç aşağı beş yukarı bu hayatı yaşayacağına eminsen,

sen hayatını kurtarmışsın demektir. Şimdi, şu anda ölsen dahi bu ÖZ değişmez. Senin kurtardığın hayatı bir daha kimse alamaz.