Yine Mi Taşınma? # 2

Merhabalar. Annemle babamın Miami ziyareti vesilesi ile sadece bloğu değil işi gücü de serdim bir yirmi gün. Başkan Obama' nın Türkiye ziyareti sonrası bir "misafirlik" borcumuz oluşmuştu hatırlayacağınız gibi. Bunun altında kalmak istemedik. Bir gece ayağımda "gezer" marka anne terlikleriyle Beyaz Saray' ın kapısına dayandım. Mişel Teyze güleryüzle karşıladı beni. "Bir maniniz yoksa annemler bir ay oturmaya gelecek" dedim. İçinden çektiği "ohaaa" yı belli etmemek için kibarca gülümsedi. "Yavrucuğum Beyaz Saray' da temizlik var, sizi Miami' deki yazlığımızda ağırlasak?" diye kıvırdı. "Ohoo" dedim. "Ona bakarsan benim de ev var Miami' de, hatta Sibel Can ile kapı komşuyuz" Tekrar kibarca gülümsedi Mişel Obama. Zaten en iyi yaptığı iş kibarca gülümsemekti. Ben oradan ayrıldığımda dahi kibarca gülümsemeye devam ediyordu. Sanırım kibarca gülümsemesi takılmıştı. "Neyse korumalar bi ara reset atarlar" diyerek Beyaz Saray' ı terk ettim. Barrak' ın kapıya çıkmaması da ayrıca bir soru işareti olarak kalacaktı kafamda. Acaba onu gördüğümde iki yanağından öpüp türk selamı yapacağımdan mı çekindi?

 

>> 

Ailemin resmi karşılama törenine kesin suretle "hayır" demesi, işte bu yarım ağızlı davet skandalından ötürüdür. "Tarifeli uçağımızla paşalar gibi geliriz, hem türk hava yolları' nın battaniyeleri daha kalın oluyo" diyen anneciğim ve babacığım uçak biletlerini önlerden, tekerlek üstü olmayan bir yerlerden ayırtmaya giriştiler. Beş gün sonra Miami' deydiler...

Ailemle bir yirmi gün çok güzel tatil yaptık sayın okur. İnsan hayatında kurtarılmış günler olur. İşte onlardan birisiydi bu dönem. 14 ay ayrılıktan sonra kavuşmak, yıllardan beri banka soymamış eski çete mensuplarının buluşması gibi oldu. Kolaylıkla soyulabilecek beş on banka şubesi belirledik önce. Sonra da "amaan boşver" dedik. Şurada kaç gün beraberiz, koşuşturmakla harcamayalım...

Bu yazı tatilimizi anlatmak için değil ama... Daha önceden söz verdiğim " yine mi taşınma?" yazımı bitirmek istiyorum. Taşınma işlemi, anne-baba ziyaretinden bir hafta önce tamamlanan bir süreç idi. Dilerseniz daha önce yayınladığım giriş paragrafını tekrar hatırlayarak başlayalım.

***

Efendim, hayat pahalı biliyorsunuz. Hele ABD' de ev kiraları çok yüksek. Evli insanlar doğal olarak eşleri ile paylaşıyor maddi yükü. Bizim gibi bekarlar ise "ev arkadaşlığı" adı altında, falanca belediyenin ilgili nikah memuruna verdiği yetkiye dayanmaksızın giriyor aynı çatı altına (Aynı çatı altında aşkımız bir yalanmış, Hicaz- Nim Sofyan)

Dönüp baktım maziye paylaşacak ne kalmış, diye devam eder şarkı... Oysa paylaşacak şeylerin listesi bellidir. Kira, elektrik, internet, yakacak. Bu sonuncusu yok burada. Hali hazırda cayır cayır yanarken bir de yakacak parası vermeyelim di mi? Ama ısınmaya harcayacağımız parayı soğutmaya, dolayısıyla elektriğe verelim. İşte, girişte bahsettiğimiz yüksek ev kiraları da faturalara eklenince Miami' de yaşamanın bedeli ağırlaşıyor.

Ev arkadaşım Ceyk (Jake) ile uzun zamandır konuştuğumuz bir konuydu. Rusların sıcak denizlere inme arzuları gibi biz de hayli uzun zamandır planlıyorduk daha ucuz bir eve taşınmayı. On ay önce Miami' ye ilk geldiğimizde otel odalarında kalmaktan bunalıp önünümüze çıkan ilk ev ilanına atlamıştık. Oldukça merkezi sayılabilecek bir semtte güzel, güzel olduğu kadar da küstah olan şu andaki bir gözcük evimiz, aylık dokuz yüz dolar kirasıyla çok kırıcıydı. Aynı paraya iki kat geniş bir evde yayılmak varken South Beach' in gürültülü gece hayatını çekmek akıl karı mıydı acaba? Cümlenin gelişinden de anlayacağınız üzere öyle çok "gecelerin adamı" bir kimse değilim. Eşofmanı çekip bilgisayarın başına oturmaktan hoşlanan, download hızı yüksek olduktan sonra çişinin geldiğini bile anlamayan mazbut bir insanım... Ev arkadaşım 21 yaşına yeni bastı, daha genç ve hareketli bana göre. Dolayısıyla çevreye karşı daha duyarlı olduğu düşünülebilir... Ama değil yahu! Başka bir ülkede bekleyen kız arkadaşına verdiği bağlılık sözünü bahane edip eve hapsediyor kendini. Benden de kötü! Sanki çıkınca hemen kapacaklar adamı. Tamam beni kaparlar o ayrı. Kendimce bir ağırlığım, karizmam var ama a benim çömez Ceyk' im, seni kim kapacak lan?.. Laf aramızda yakışıklı, boylu postlu kerata...

Uzun lafın kısası South Beach' te yaşamak zorunda olmadığımızın farkındaydık ama bilgisayarların başından kalkamadığımız için yeni bir ev bakmaya gidemiyorduk. Neden sonra izin günlerimizin çakıştığı bir haftasonu daha sakin bir semt olan North Beach' e gidip Ceyk' in iş arkadaşı Edım' ın önerdiği evlere bakmaya karar verdik. O gün bağlantı da yavaştı. Ceyk' in anlattığına göre Edım, çok zor beğenen, bir mal almadan önce kırk yere soran pimpirikli bir herifti. "Onun beğendiği yer kesin ucuz ve güzeldir" kabulu ile hareket ediyorduk yani. Elalemin penisi ile gerdeğe girmenin güzel bir örneği... Lakin girdik. Penis bir sorun çıkarmadı. Bulduğumuz daire şu andaki evimizle aynı fiyatta olmakla birlikte iki oda bir salon genişliğindeydi. Amerika standartlarına göre hipodrom kurulacak kadar geniş bir ev! Okyanusa beş, duraklara dört blok uzaklıkta bulunan bu daireyi kaçırmak istemedik. Hemen oracıkta kapora verip tuttuk. Komşularımızın çoğu baksırla dolaşan mülayim insanlardı. Pantolanları vardı elbette ama gereğinden fazla düştüğü için mecburen görüyorduk donlarını. Atalarımız ev alma komşu al, demişler. Donu düşük zenciler konusunda ek bir bilgi vermemişler. Demek ki problem yok, diye düşünüp imzayı bastık.

Hayırlısı ile yeni bir ev sahibi olmasak ta hayırlısı ile yeni bir evin kiracısıydık artık. Zaten şu yaşıma kadar verdiğim kira paralarıyla son model bir otobüs alabilirdim herhalde. Onun da koltuklarını söküp güzelce zevkime göre döşetirdim. Ortasına jakuzi bile koydurturdum. Göçebe bir insan olduğumuz için normal bir ev alma düşü kuramıyoruz henüz. Belki ileride.

Taşınmak zor iş. Sıkça yapıyor olsak ta düşündürüyor... Hele Amerika gibi bir yerde, sebze halinden domates kamyonunu çevirip şoförüyle beraber zapt etmek mümkün değil ki! Mecburen taşınma işleri için araç kiralayan yerlere gidip parası neyse bayılmak gerek. Daha önce kamyon kullanmadıysanız da bir an önce başlamanız yerinde olur, zira sürücü için istenen parayla iki kamyon daha kiralanabilir. Yani mütevazi bir kamyon filosu kurmak istemiyorsanız ve de eşyanız kocaya yeni kaçmış taze gelinden fazla değilse, kamyon yerine ufak traklardan (truck) kiralamak mantıklı seçenektir. Biz de öyle yaptık. Bazı amerikalıların binek aracı olarak ta kullandıkları küçük (!) canavarlardan bir tane ısmarladık. Ismarladık derken "haftasonu için ayırttık" anlamında söylüyorum.

Bu arada hoş bir haber geldi. Bir kursa katılmak üzere bir aydır Niv Orliıns' ta bulunan arkadaşım Erdal kursa katılmış. Hatta bitirmiş ve gezmek için yanıma gelmek istiyormuş! Bi sevindim bi sevindim. Dedim, buyur. "Başımızın üzerinde ve trak' ımızın kasasında yerin var" Dedi, nasıl? Dedim, tam senin geleceğin günlerde taşınıyor olacağız! Dedi, hay bendeki şansı... Erdal Üniversite' den tanıdığım çok iyi bir dostum. Arasıra gelip bloğumu bile okuyormuş. Bloğumu okuyan pek olmaz da arkadaş çevresinden. İyiki siz varsınız lan.

Olaylar böylece gelişti. Taşınma günü geldiğinde sabah ezanıyla kalkıp karavanadan verilen sıcak peksimetlerimizi tarhana çorbasına katık ettik. Bugün büyük gündü. Uzun zamandır sesi soluğu çıkmayan kahraman ordu şafakla beraber beytepe eteklerinden taaruza kalkacaktı. Bölük komutanı yüzbaşı Ahmed Necat vakur fakat kararlı bir ses tonuyla konuşmaya başladı: "Evlatlarım, epeydir bugün için hazırlanıyorduk. Hala çok eksiklerimiz var. Cephanemiz tam değil, atlarımız hasta. Ama mevzu vatan müdafası olunca, eksiklik lafı edilmez biliyoruz. Karargahtan gelen emirle bugün hücuma kalkmamız söylendi. Sizden var gücünüzle ve tüm cesaretinizle çarpışmanızı bekliyorum. Öte yandan alakasız bir blog yazısının bir parçası olmamızı da anlayabilmiş değilim. Konuyu ha bağladı, ha bağlayacak diye bekliyorum ama yazdıkça yazıyor herifçioğlu. Bu saatten sonra Dumlupınar ovası' ndan Miami otabanlarına nasıl çıkacak merakla bekliyorum" dedi Ceyk. "Nasıl çıkacağı var mı düüd, bayağı trak işte" dedim. "Düüd, bu firma son model hüuç es traklar kiralıyor" (düüt: dude, Ceyk' in favori hitap şekli)

Az sonra terbiyeli bir deve edasıyla tam önümüze park ettiğinde kiraladığım aracın gerçekten te hüuç es bir trak olduğunu gördüm (huge ass; koca götlü) Ceyk' in gözleri parladı. "Ben kullanayım noolur" dedi. "Olmaz, ben kiraldım" diye itiraz ettim. Aslında gözüm de yemiyordu bir yandan. Hayatımda kullandığım en güçlü makine golf sahası biçerdöveriydi. Ama o da şu andaki tır bozması araçla karşılaştırıldığında filde iç kulak kalıyordu. Yine de yiğitliğe bok sürdürmemek adına kendimden emin tavırlarla kontağı çevirdim. Yeni bir araca binerken yapılması gereken ayarları yapmalıydım. Koltuğu ayarlamak, aynaları ayarlarmak, ahiret gününe inanmak, meleklere inanmak, hayır ve şerrin allah tarafından geldiğine inanmak... Hepsi tamamdı, olur da islamın şartlarından soru gelirse onları da biliyordum. Hacca gitmek, zekat vermek, oruç tutmak, namaz kılmak. Kelime-i şehadet getirerek gaz verdim. Devenin ayağa kalkmasına benzer biçimde sarsıldık. Meğer birden çok gaz vermişim. Hassasmış bu aletin pedalı. Bu cüsseye bu hassaslık oldu mu şimdi Bay Toyata? Kiraladığım araç Toyota Tundra. Merak edenler olabilir. Ama ben sizi zahmete sokmamak adına Erdal' ın benzincide çektiği bu fotoğrafı aktarayım.

Bir iki şaşkınlıktan sonra kamyona (bundan sonra kamyon olarak geçecek) alışmaya başlamıştım. Ceyk yanımda, oğluna araba öğreten baba gibi tetikte beklese de korkulacak birşey yoktu. Zaten diğer araçların seviyesinden daha yukarıda sürdüğümüz için olası bir kaza anında en fazla altımıza almış olacaktık diğerlerini... Şimdi daha iyi anlıyordum koca kamyonlar içinde büyük bir kibirle oturan adamları. Demek ki böyle bir şeyin direksiyonundan bakınca dünya daha küçük görünüyormuş göze. Ve kurallar daha çiğnenebilir! Fakat içimdeki trafik canavarını kontrol edecek kadar tecrübeliydim. Ceyk' in "nineler gibi sürüyorsun" tacizlerine aldırmadan efendi gibi yoluma devam ettim.

Doğruca yeni evimizin yönetim binasına çektik. Süperdi! Ortalıkta yöneteci mönetici yoktu. Kapı kilitli perdeler örtülüydü. Bu durumda yeni evimizin anahtarını alamayacak ve taşınma işine başlayamayacaktık. Pazar günü yönetimin kapalı olacağını hiç düşünmedik. Türkiye' de olsa yöneticinin oturduğu evi bulur, kapısını çalardın. Fakat buradaki site bir şirket tarafından yönetildiği için çalışanları da haklı olarak hafta sonu tatiline çıkmışlardı... Sonuçta koca bir günü koca bir kamyonla geçirmek zorunda olduğumuzu anladık. Kamyonun parasını çıkartmak üzere inşaatlara kum taşımayı önerdim. Ceyk portakal bahçelerinden greyfurt taşımanın daha karlı olacağını söyledi. Portakal bahçelerinde greyfurt yetişmeyeceği için bu işin baştan yatacağını söyledim. Ceyk üzüldü. Portakal bahçelerinden portakal taşıma fikri de aklına gelmediği için bir süre dudağını büzerek oturdu. Oğlum bi fikrim var "portakal bahçelerinden portakal taşıyalım" dedim. "Portakal bahçelerinde portakal olmaz ki" dedi. "Hayır portakal bahçelerinde greyfurt olmaz, portakal olur" dedim. "Ama demin ben söyleyince olmaz dedin" dedi. Dedim ki "Yanlış anladın; portakal, portakal bahçelerinde yetişir. Bu benim söylediğimdi. Sen ise greyfurtu portakal bahçelerinde yetiştirmeye kalktın. Bir düşün, üzüm bağlarında kestane yetişir mi?" "Yetişmez" dedi bu. "Eee" dedim "O zaman portakal bahçelerinde de greyfurt yetişmez" Örnekli anlatınca anladı. "Hıııı" dedi. Ama çok kısık bir sesle söyledi ki yenilgisini yüzde yüz kabul etmiş olmasın. Ben de üzerine gitmeyip konuyu değiştirdim.

Ceyk o gün taşınma işlerini halletmek üzere izin almıştı. Boş boş oturacağına işe dönmenin daha mantıklı olacağını düşündü. Hemen bir "U" dönüşü yapıp çalıştığı yere gittik. Onu bıraktıktan sonra kamyonu da eski evin yakınlarındaki katlı otaparka çekmeye karar verdim. Nasılsa akşam vakti çıkıp Erdal' ı almak üzere havaalanına gidecektim. Evet, Erdal tam da bugün inecekti Miami' ye... Onu karşılamaya geleceğimi söylemiştim ama koca bir kamyonla gelebileceğimi söylememiştim. Doğrusu görünce şaşıracaktı. Amele pazarından amele almaya gelmiş gibi olmasın lan, diyerek güldüm. Tatile gelen adama ev taşıtmak başlı başına bir terbiyesizlikti... Bir de kamyonun kasasına oturtup "yövmiyen yirmi lira, öğle yemeği dahil" dediğimi düşünüp kıkırdamaya başladım.

Küçük bir kaybolma macerasından sonra otoparka vardım. Daha önce kamyonla katlı otoparka girme tecrübem olmadığı için kapı önünde durup düşünmeye başladım. Azami sınırı geçip geçmeyeceğimi, dolayısıyla tavana sürttürmeden girip giremeyeceğimi kestiremiyordum. Kapıda "Klerıns bilmem kaç feet" falan diyordu da biz metrik sistemin çocuğu olarak anlamıyorduk bu inçleri, fiitleri... Böyle salak salak bakınırken otopark görevlisi eliyle "gel gel" işareti yaptı. Fırtınada kaybolan tekneler deniz fenerini görünce nasıl seviniyorlarsa ben de öyle sevindim. Rotamı kapıya çevirip denizci selamı vererek otoparka daldım. Tavana oldukça yakın seyrediyordum ama bir değme-sürtme belirtisi yoktu. Döne döne beşinci kata kadar tırmandım. Fakat her tırmanış yüreğimden bir parça götürüyordu sayın okurlar. Katlı otaparkların dar spiral tırmanış yollarını bilirsiniz, o daracık yollardan koca kamyonu döndürmek ne yaman bir uğraştır, onu da bilir misiniz? Peki ağlasam dokunabilir misiniz göz yaşlarıma? Kan ter içinde en üst kata ulaştığımda bir bayrak dikmediğim kaldı. Doğrusu sevinmek için erkendi biraz. Daha yavruyu zemin kata indirecektik... Velhasıl çocukluğumun favori mesleklerinden birine daha elvada demiş oldum. Kamyonculara çok özeniyordum küçükken.

Erdal' ın geliş saatine kadar evde oyalandım. Saat yedi buçukta uzun yol şoförlerine has bir mahsunlukla evi terk ettim. Yol uzun, ekmek aslanın karnındaydı. Çalışacaktık. Çoluk çocuk elimize bakardı. Yürüdüm, yürüdüm otoparka geldim. Makinede park parasını ödedim. Asansöre binip yukarı çıktım. Basamağa basıp kamyona bindim. Şaka değil, bir basamak var şoför mahaline açılan. Ordan sola dönüp vites kutusuna doğru yürüyorsun. İlk ışıklardan değil, ikinciden gir. Akbank var... Orda kime sorsan gösterir. Bir kere koltuğu bulunca gerisi kolay. Koltuğa otur. Aracı çalıştır, aynaları kontrol et. Gerçi aynanın herhangi bir görüntüyü ıskalama şansı yok. Kocaman. Al sök, evinde boy aynası olarak kullan. Olmadı berbere ver, aynı anda üç kişinin ensesini göstersin.

Vrooom, vroooooom diye çalıştı motor. Radyoda güzel bir şarkı buldum. Klimayı kökledim. Mutluydum galiba lan. Şarkının nakaratına eşlik ederek geri geri çıkmaya başladım. Kamyon, ben bu yollar için yaratıldım dercesine şık bir kavis çizdi. İleri vitese taktım. İniş rampasına açıktan girmek gerekiyordu. Direksiyonu kırdım. Sezgisi kuvvetli okur burada birşeyler olacağını hissetmiştir herhalde. Öyle fazlaca büyük birşey değil. Sıfır kilometre kiralık bir kamyonu otoparkın duvarına gömmekten başka hiçbir kabahati üstlenecek değilim. Kapının çökmesi, boyanın dökülmesi falan bunlar hep takip eden fiziksel reaksiyonlar. Yani günümüz teknolojisi çarpma anında içeri göçmeyi engelleyecek düzeye gelmediyse kabahat vatandaşın mı? Bilim adamları öğle yemeklerini biraz daha hızlı yemeye alışmış olsalardı belki bugün ben otaparkın en üst katında afedersiniz götüm üç buçuk atarak kaporta düzeltmeye çalışıyor olmayacaktım. Ya da ne bileyim, Bay Toyata Ar-Ge ekibine beş maaşlık ikramiye dağıtıp "bir ay içinde elastik arabayı masamda istiyorum" dedi mi? "Tamam lan kapı önüne de park edebilirsiniz aslında, yeter ki yapın" diye de ekledi mi? Yok arkadaş, gerekli atılımları zamanında yapmazsanız vatandaş elbet te böyle çok afedersiniz göte gelecektir. Daha önce de bir kelime için af dilemiştim sayın okur, o kabul edildi mi bilmiyorum. Onun kabulu gelmeden ağzımı ikinciye bozmuş oldum, kusura bakma. Bir dahakine daha dikkatli olmaya çalışacağım.

Olay yine o belalı spiral iniş rampası önünde gerçekleşmişti. Çıkarken iyi kötü başarılı olduğum etapta inerken niye başarısız olmuştum? Gerektiği kadar açıktan almadım demek ki... Allahtan tam iki kapının bağlantı yerinde denk gelmiş. Çıkarttığı sese nazaran çok mütevazi bir göçük. Dikkatli bakmayınca farkedilmiyor zaten. Dur bi uzaktan bakayım. Yok be, öyle çok kötü bir delik değilmiş. Delik mi? O ne lan? Delinmiş mi? Ha, boyası kalkmış. Oraya beyaz sprey boya sıksan anlaşılmaz aslında. Dur bakayım. Anlaşılmaz be...

İnsan beyninin korunma refleksi bu. Kendi kendini suçlayıp devreleri yakmamak için durumu önemsezleştirmeye çalışıyor... Bi de insanın dürüstlüğünü sınayacağı harika bir fırsat bu gibi durumlar. Görüldüğü üzere ben ilk hamlede sınıfta kaldım. Aracı götürüp "Buyrun, sağ kapısını hafif göçerttim. Borcum neyse ödeyeyim" demek yerine sprey boyayla kabahat örtmeye çalışmak... Çık, çık, çık... Çok ayıp fakat mantıklı bir yol. Olur yani... Boyayı vurunca pek anlaşılmaz. Anlaşılıp anlaşılmayacağını bizimkiler üzerinde test etmeye karar verdim. Ne Erdal' a da Ceyk' e de söylemeyecektim durumu. Eğer farkederlerse olayı anlatıp desteklerini isteyecek, fark etmezlerse "o halde kimse fark etmez" diyerek bu sırrı tarihe gömecektim. Olur da "bu aracı size böyle vermedik beyfendi" derlerse yine doğru olanı yapıp yalan söyleyecek "abicim aldığımda öyleydi, beni mi kandırıyorsunuz" diye çirkefleşecektim. Böylece şerefsizliğimi, yalancılığımı bir kere daha belgeleyip teşekkür-takdir belgelerimin yanına, duvara asabilirdim.

Arabayı kiraladığım şirket Amerika çapında büyük bir şirket. Adım gibi emindim ki o kamyon oraya başka bir merkezden bu sabah benim için getirilmişti. Yani kimsenin aracı tanıdığı yoktu. Ve bana da teslim ederken araç etrafında gezdirmemişlerdi. Bunu da kullanabilirdim. İkinci bildiğim şey ise; "Bacıt Rent e Kar" himayesindeki bütün araçları her türlü kazaya karşı zaten sigortalıyordu. Müşteri kaza yapsın yapmasın, arabayı çalsın çalmasın her türlü durum için korunuyorlardı... Ha, ben aracı kiralarken sigorta yaptırdım mı? Yaptırmadım. Günde ekstra elli dolar vermeyeyim diyerek... Bu benim hatam, orası kabul. Halbuki her kiralamada yaptırıyordum bugüne kadar. Ama kamyonla iki-üç günlük işimiz olduğu için ve kendimi ultra dikkatli şoför ilan ettiğim için yaptırmamayı seçmiştim. İşte, bana asıl üç buçuk attıran faktör buydu. "Ah ulan niye cimrilik ettim" diye içim içimi kemirerek tekrar şoför mahaline oturdum. Biraz bekleyip sakinleşmeye çalışacaktım. Güzel bir şarkı bulmak için istasyonları kurcaladım. Ciddi ciddi "TRT FM" i aradım bir süre. Yabancı memlekette başını belaya soktuğun anlarda kendi ülkene ışınlanasın gelir. Tamam kusura bakma ABD, zaten ben buraların adamı değilim. Aracın masrafını maaş çeklerimden kestiğin vergilere say. Dostça el sıkışıp ayrılalım...

Olağanüstü bir dikkatle otoparktan indim. Arabayı durdurup hasarlı bölgeye bakmak için dayanılmaz bir istek duyuyordum. Koca aynalardan bile görmek mümkün değildi. Sokaktaki adamların yüzlerine dikkat edip "vurduğum yeri" görüp görmediklerini algılamaya çalıştım bir müddet. Kimsenin umrunda değildi tabi. İnceden bir yağmur atıştırmaya başladı. Silecekleri hemen çalıştırmadım. Bırakayım dağınık kalsındı. Su nasıl olsa yuvarlanır yolunu bulurdu. TRT FM' in düzgün aksanlı spikeri konuşmaya başladı. "Yağ yağmur yağ, gönüllere su serp... Trafikte seyir halindeki dinleyicilerimize dikkatli olmalarını bir kere daha tembih ettikten sonra sıradaki şarkımızı Miami' deki dinleyicimiz Yec için çalıyoruz. Edip Akbayram' dan geliyor. Aldırma gönül"

-Başın öne eğilmesin, aldırma gönül aldırma... Çarptığın duyulmasın, aldırma gönül aldırma...

"Mapus yata yata biter" kısmında sinirlenip sustum tabi. Bu psikoloji için güzel bir şarkı değildi. Kendim söylemeyi bırakıp radyoyu açsam daha mantıklı olur herhalde diye düşündüm. İlk çıkan kanal klasik müzik kanalıydı. Oh çok şükür... Ve bıraktım kendimi yaylı çalgılar ailesi içine.


GELECEKTEN NOT: Sevgili okuyucu gene olmadı, bu hikayenin devamını getiremedim. Ama merak edenler için söyliyeyim. Kamyonu geri verirken kimse önemsemedi göçüğü. O kadar telaş ve korku boşunaymış. Yazıyı uzun zamandır okumamıştım. Şimdi okurken kendi yazdıklarıma çok güldüm lan, keşke devamı olsaymış...