Ander Sevdaluk

Ne zaman güzel bir müzik duysam çakılıp kalıyorum. Hangi dilde, hangi tarzda olduğu hiç önemli değil. Ölmeden mezara gömülmüş insanın şaşkınlığıyla atıyorum üzerimdeki toprağı. "Elini vicdanına koy" denildiğinde elimi en çok koymak istediğim yeri yokluyorum. Atıyor. Zembereği gerilmiş saat gibi değil ama yine de hevesli, işini bilen titiz bir memur edasıyla atıyor. Sağolsun görevini hiç aksatmadı bugüne kadar kalbim. Bir şikayetim de yok, yanlış anlaşılmasın... Ama ben yine de mütemadiyen ölüyorum. Ve öyle kötü ölüyorum ki, tekrar doğana kadar ölü olduğumun farkında bile olmuyorum. Güzel bir şarkının içinde, bir filmin en dokunaklı sahnesinde, uzak diyarlardan gelip kavuşanların başucunda ansızın dirildiğimde toza toprağa bulanmış, aval aval bakınırken buluyorum kendimi. Hayata tekrar kavuşmanın neşesi üzerimdeyken hemen birşeyler yapmalıyım, diyorum. Bir insana iltifat etmek olabilir, bir kızgınlığı unutmak ya da geleceğe dair en az üç umutsuzluğu silmek... Tekrar ölmeden önce annemi arasam, çocukluğuma dair birkaç komik şeyden bahsetsek. Ah, ah ne iyi olurdu.

>> 

Ama ölüyorum, mütemadiyen ölüyorum. Doktora başvurmadım hiç. Onlar ölene kadar iyi ediyorlar insanları. Ölülere imamlar, ölüp dirilenlere de televizyon programları bakıyor. Benim gibi ölüp ölüp dirilenlere ve hatta ölüyken ölü olduğunu bile bilmeyenlere yapacak birşey yok. "Bir insan ölü olduğunu nasıl bilmez?" diyebilirsiniz. Vallahi belirtiler aynı. Ölüyken de nefes alıyorum, tırnaklarım uzuyor, gözüme sinek bile kaçıyor. İşimi seviyor, basamakları sabırla tırmanıyorum. Her yokuşun bir inişi varmış ya, işte o inişe ramak kalmış gibi oluyor... Fakat dirilince anlıyorum ki bunlar hep yalan. Gerçekte yokuş, itiş kakış yok. Dünya öküzün boynuzlarında kocaman bir altın tepsi. Düz.

Yeniden dirildiğimde kahvedeki herkese çay söylemek istiyorum. Normalde hiç yapmam bunu, hatta kahveye gitmişliğim de yoktur. Dediğim gibi tuhaf birşey bu yeniden doğuş. Bazen de boğulma tehlikesi olmayanlara can simidi veresim geliyor. Sokaktaki adamın koluna simidi takıp gitsem mesala... Fakat çok uzun sürmüyor, ölüyorum. Mütemadiyen ölüyorum.

Yazıya başlamadan önce yine yeniden doğmuş idim. Bu sefer bir Karadeniz türküsünün içinden çıktı hayat. Herşeyden önemlisi "sevgi" dedim.

"Dere akar taş ile, gözüm doldu yaş ile" dedi bana.

Ağlamanın güzelleştirici etkisine inanan biri olarak koyverdim sileceklerin suyunu. Camları bir güzel temizledim.

"Gurbete mi gideyim bu sevdalı baş ile" diye devam etti türkü.

Bir yandan ağlıyorum bir yandan da korkunç bir haz duygusu ile çırpınıyorum. Güneş ve yağmurun aynı anda belirmesi gibi. Bu diriliş boşa gitmesin, dedim ve hemen yazıyı yazmaya giriştim. Türküyü de bir yandan döndürüyorum ki ölümüm geciksin. Fakat olmadı tabi. Daha ilk paragrafta yine öldüm. Türküden elekro şok cihazı olmayacağını da anlamış olduk bu vesileyle. Şimdi güneş yok, sadece kar... Soğuk, metanetsiz bir hava. Yarın da iş var.