Fağri Olmam Meşreb-i Rindaneden

“Piyano dersi almamı annem istemişti. Banka müdürü’nün karısı olan modern bir hanım (Muhterem Hanım idi adı) sattı piyanoyu. Annemin öyle modern ve şık ahbapları olurdu. Duymuş bu hanımın piyanosunu satacağını. 'Kızıma bir piyano alayım da başlatayım' dedi, Muzaffer Arkan talebeydi lisede. Çok namuslu, çok efendi bir adamdı. Ondan ders aldım. Annem alaturka parçalar çalardı, kulaktan dolma, öylesine.. Ama benim klasik çalmamı istedi.”

Böyle anlatıyor işte Başak' ın babaannesi. 1930 yıllarda Konya' daki üç dört piyanodan birisine sahip oluyorlar. Öyle ki, piyano öğretmeninin bile kendi piyanosu yok. Babaanneye ders verdikten sonra bir iki saat izin isteyip kendi çalışıyor. Konya ilinden bahsediyoruz, Anadolu bozkırının ortasındaki tozlu kentimizden. Yıl bindoküzyüz otuz.

>>

Babaanne derslerde oldukça ilerliyor. Öğretmeni Muzaffer Arkan' ın "esas ve en yetenekli talebesi" olarak hevesle sarılıyor notalara. Ta ki...

İsterseniz gerisini yine onun ağzından dinleyelim:

"Deden rahmetli ile yeni evlendiğimizde ben bir piyanoya oturdum, klasik çalacam. Şöyle bir baktı bana: 'Bu ne ya!' dedi. 'Ne istiyordunuz ki?' dedim. 'Fâriğ olmam meşreb-i rindâneden,/Yüz çevirmem nâfile peymâneden./Bezmedikçe hâlet-i mestâneden;/Çıkmam Allah etmesin meyhâneden… Çalacaksan onu çal da ben de bir şey anlayayım.' dedi. Ben de piyanoyu kapattım, kapayış o kapayış. Ne o benim dilimden ne ben onun dilinden anlamadık ama bir ömrü beraber geçirdik."

Ne o benim dilimden ne ben onun dilinden anlamadık ama bir ömrü beraber geçirdik, sözleriyle ne güzel özetliyor koca bir ilişkiyi Aydüz Hanım Teyze. Çevremdeki çoğu çiftin bundan yakındığına tanık oldum hep. Annemle babam da dahil... Demek ki evlilik çoğu zaman bir fedakarlıklar zinciri olarak çıkıyor karşımıza. Ama ne olurdu piyanoyu bırakmasaydı? Dedenin sevdiği bir iki şarkıyı öğrenip kendi klasik çalışmalarına da devam etseydi Babaanne. Hele o devirde, Anadolu' nun göbeğinde çok kolay bulunur bir şey değilken... Piyano, piyano öğretmeni ve notalar!

Bu olan bitenden elli yıl kadar sonra doğan ben de bir şekilde heves ettim bu ensturmana. İlk tuşlu çalgım sünnet düğünü hediyesi olarak geldi. On yaşındayken başına oturup en duygusal, en derin, en paylaşılmaz hislerimi açık ettim. Ne çaldığım ya da nasıl çaldığımdan çok neler hissetiğimi önemsiyordum... Sonraları hayat beni başka yollara itse de sevgili orgumu hiç unutmadım. Otuz yaşına merdiven dayadığım bugünlerde hala hırsızlık yapıyorum onun için. Arkadaşlardan, blogtan, ilişkilerden ve deniz kenarında akşam yürüyüşlerinden çalarak parmaklarıma yatırıyorum. Parmaklarımın daha iyi çalması için zaman çalıyorum... Henüz evli değilim ama ileride bir gün eşim "bu ne ya, modern talking' ten Şeri Şeri Leydi' yi çal da ben de bir şey anlayayım" derse herhalde yakınlarda bir vazo bulup kafasına geçirmem mümkündür. Şaka bir yana, piyano artık geri dönülmez bir hassasiyete sahip bende. Yani bırakmakla bırakmamak arasındaki o hassas çizgiyi artık geride "bıraktığımı" düşünüyorum.

Başak "sözlü tarih" adlı kategorisinde dedesinin, babaanesinin anılarını kendi ağızlarından yazıyordu. Klasik tarih anlatımına nazaran çok daha samimi ve gerçekçi bulduğum bu seriye geçtiğimiz günlerde şöyle bir yazı ekledi:

"Babaannemi 24 Kasım günü kaybettik. "Babaannemin Anlattıkları"'nı albümündeki fotoğraflarla güncelledim. İşte babaannem"

Beklenmedik bir zamanda gelen haber bloğunu takip eden herkesi üzdü. Tarihin sözlü kısmını anlatan görmüş geçirmiş bir insan daha veda etmişti hayata. Bizi yine belgelerin, tozlu arşivlerin içinde bırakarak...

Aydüz Hanım' ın anısına bir klasik parça kaydederek buradan yayınlamak istedim. Ne de olsa aynı hobileri paylaşmış, sürdürmek adına benzer mücadeleleri vermiştik. Kim bilir belki bu parçayı gençliğinde o da çalmıştır.

Yakınlarına tekrar başsağlı diliyorum.

Nur içinde yatsın.

 

Yukarıda bir video penceresi açılmadıysa bu bağlantıyı kullanın:

 http://www.youtube.com/watch?v=w4DUPYHQh7I